Ένα case study στον ανθρωπότυπο του ιντερνετικού ξερόλα

Προχθές ανέβασα στο youtube.com το τρίτο μέρος της σειράς βίντεο για την ανακατασκευή μιας ηλεκτρικής κιθάρας, στο οποίο δείχνω την εφαρμογή ενός υποστρώματος γομαλάκας σε μια ηλεκτρική κιθάρα πριν την εφαρμογή του βερνικιού:

Αυτό πυροδότησε μια σειρά από επικριτικά σχόλια από έναν συγκεκριμένο ψευδώνυμο σχολιαστή. Εδώ να πω πως η καλόπιστη κριτική είναι ευπρόσδεκτη και έχω μάθει να τη λαμβάνω ΠΑΝΤΑ υπόψη―είναι από τα σπουδαιότερα εφόδια που αποκτά κανείς μαθαίνοντας μουσική ή άλλες τέχνες: είναι αδύνατον να μάθεις να παίζεις μουσική, να ζωγραφίζεις ή να βάψεις ένα τοίχο σωστά, αν δεν μάθεις πρώτα να ακούς και να μεταβολίζεις την κριτική. Πάντα υπάρχουν πράγματα που μπορείς να μάθεις ώστε να γίνεις καλύτερος όσο καλά κι αν νομίζεις ότι τα ξέρεις.

Εντούτοις, το ίντερνετ δίνει στον καθένα τη δυνατότητα να νιώθει και να παριστάνει την αυθεντία για πράγματα για τα οποία έχει περιορισμένη εμπειρία και γνώση. Η ρηχή και αμετακίνητη βεβαιότητα συνήθως αποκαλύπτει την άγνοια που επιχειρεί να καλύψει.

Το σωστό και το λάθος ως ψυχολογική διαταραχή

Ο σχολιαστής αρχίζει λέγοντας ότι δεν ξέρει τι προσπαθώ να κάνω. Αυτό περιέργως δεν μειώνει στο ελάχιστο τη βεβαιότητα του για το τι ενδείκνυται. Λέει λοιπόν κάτι που ισχύει γενικά, αλλά όχι στην προκειμένη περίπτωση, κάτι το οποίο του επισημαίνω. 

Βλέποντας ότι πέραν του σκοπού αγνοεί κρίσιμες λεπτομέρειες (η αποκηρωμένη γομαλάκα δεν έχει κερί και χρησιμοποιείται κατά κόρον ως γενικής χρήσης sealer), υπαναχωρεί λέγοντας ότι ακόμη κι αν η μέθοδός μου δουλέψει (σώπα!) για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν είναι Η ΣΩΣΤΗ.

Δεν μένει εκεί ομως, αλλά εξαπολύει στα μουλωχτά την κατηγορία ότι τάχα ο τρόπος που παρουσιάζεται είναι παραπλανητικός (“βλέπω το παρουσιάζεις ως tutorial”―ΛΟΛ) διότι δεν παρουσιάζω τη μέθοδο που θεωρεί ΣΩΣΤΗ. Η οποία, παρεμπιπτόντως, όπως την περιγράφει, είναι prima facie μάλλον καταλληλότερη για το φινίρισμα κομοδίνου παρά μουσικού οργάνου―αν και δε θα έπεφτα στην παγίδα να την απέκλεια a priori χωρίς σκέψη και συνεκτίμηση του επιδιωκόμενου αποτελέσματος, της πρώτης ύλης κλπ:

Κριτήριο για τη σωστή και λάθος μέθοδο σε κάθε τέχνη―«καλή» ή πρακτική―είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις μια δουλειά και το ποιός είναι ο πιο πρόσφορος το καθορίζουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να συνεκτιμηθούν.

Χαρακτηριστικό του καλού μάστορα είναι ότι δεν προτρέχει και δεν καταφεύγει αβίαστα σε τυφλοσούρτηδες (αλλά προφανώς τους γνωρίζει και ξέρει να τους χρησιμοποιεί). Ψιλά γράμματα για το φίλο που ανεμίζει ανεπίγνωστα μανιχαϊστικές βεβαιότητες, με αμείωτη διδακτική διάθεση, κουνώντας το δάχτυλο σα πιωμένος μπάρμπας σε οικογενειακό τραπέζι:

Φυσικά, όπως θέλουν οι φυσικοί νόμοι του ίντερνετ, μια τέτοια παρέμβαση στα ΜΚΔ καταλήγει να αφορά τον σχολιαστή παρά το αντικείμενο της. Χρειάστηκε αρκετές λέξεις βέβαια για ν’ απαλλαγεί από την πιεστική ανάγκη να νιώσει ότι έχει δίκιο αλλά στο τέλος βρήκε αισίως τη λύτρωση: