Ανάμεσα στα πολλά μικρά έργα που έγραψε ο Σοπέν–μικρά σε διάρκεια, αλλά μεγάλα όσον αφορά το αποτύπωμά τους στο ρεπερτόριο του πιάνου και την ιστορία της Μουσικής, είναι οι Σπουδές.

Μέχρι το Σοπέν, οι σπουδές ήταν συνθέσεις που είχαν κυρίως παιδαγωγικό χαρακτήρα: ο βασικός λόγος ύπαρξής μιας σπουδής, και πρωταρχικός στόχος της, ήταν α βοηθήσουν τον πιανίστα να βελτιώσει την τεχνική του, εστιάζοντας σε σε συγκεκριμένο τεχνικά προβλήματα και να τα λύσει. Με άλλα λόγια ήταν ασκήσεις. 

Με τον Σοπέν, η Σπουδή ως μουσική μορφή αποκτούν μουσική αυτοτέλεια: με το Σοπέν, η μουσική γίνεται από μέσο βελτίωσης της τεχνικής, στόχος για το οποίο η τεχνική είναι προϋπόθεση. Ενώ δηλαδή ως τότε, σε μια Σπουδή κατά κάποιον τρόπο η τεχνική ήταν ο στόχος και η μουσική το μέσο, ο Σοπέν, ανέστρεψε τους όρους, κάνοντας τις σπουδές αυτοτελή έργα άξια ακρόασης.

Η επαναστατική

Λέγεται ότι ο Σοπέν έγραψε την τελευταία σπουδή των Op. 10, ως αντίδραση για το τραγικό φινάλε της Νοεμβριανής Εξέγερσης. Σ’ αυτό συνηγορεί το γεγονός ότι αποκαλείται Επαναστατική, σχεδόν από τον καιρό που πρωτοεκδόθηκε, αν και ο Σοπέν δεν της έδωσε ποτέ αυτόν τον τίτλο. 

Η σπουδή απηχεί τις σημειώσεις του Σοπέν στο ημερολόγιό του, από το Σεπτέμβριο του 1831: «Θεέ μου, δεν χόρτασες ακόμη μοσχοβίτικα εγκλήματα; Ή μήπως είσαι ο ίδιος η Μόσχα;»

Το σίγουρο όμως είναι πως το τραγικό φινάλε ήταν ένα σημείο καμπής για την μουσική του: ο νεανικός λυρισμός υποχώρησε δίνοντας χώρο στο δραματικό στοιχείο.

H σπουδή είναι απλή στη μορφολογία της: ακολουθεί στροφική δομή, που περιλαμβάνει την έκθεση του θέματος και την επανάληψή του ελαφρώς παραλλαγμένη. 

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε την εκτέλεση της σπουδής by yours truly: