Σε μια πρόσφατη ανασκαφή στην αποθήκη για λόγους που έχω ξεχάσει, ξέθαψα μια παλιά ιαπωνική Aria Pro II κατασκευής δεκαετίας 80. Μου την είχε δώσει ένας φίλος, που προσπάθησε να μάθει να παίζει χωρίς επιτυχία και αποφάσισε πως έγω θα είχα περισσότερες πιθανότητες να αξιοποιήσω το όργανο. Δύο δεκαετίες μετά, μάλλον μπορεί να νιώθει δικαιώμένος.
Πέρα από τη φθορά που εύλογα υπέστη κατά τη διάρκεια των τεσσάρων δεκαετιών της εώς τώρα ζωής της, και τα αμφίβολης ποιότητας ηλεκτρικά στοιχεία (μαγνήτες, ποτενσιόμεντρα) η κιθάρα ήταν σε καλή κατάσταση και είχε ελπίδες να επανέλθει με αξιώσεις στην ενεργό δράση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι το σκάφος της κιθάρας, καθώς και το pickguard και τα καλύματα των μαγνητων, ήταν πρόχειρα επιχρωματισμένα με σπρέι.
Το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση του οργάνου ήταν να γίνει μια αξιολόγηση της κατάστασης: Το σκαφος είχε δύο στρώματα μπογιάς, ένα πράσινο ελαιόχρωμα, και από κάτω ένα μαύρο στρώμα βαφής εμποτισμού (του εργοστασίου) που είχε εισχωρήσει αρκετά βαθειά στο ξύλο, καθώς ήταν αρκετά πορώδες και προφανώς το η σωστή προετοιμασία του (με sanding sealer και εφαρμογή του χρώματος από πάνω) θα ανέβαζε το κόστος παραγωγής υπερβολικά.
Το σκάφος και το pickguard. 
Δοκιμή αφαίρεσης χρώματος με χημικό τρόπο (ξεβαφτικό νυχιών).
Το μανίκι ήταν ελαφρώς σκευρωμένο, κάτι το οποίο δεν με προβλημάτισε ιδιαιτέρως αφού βρήκα τη βέργα σε λειτουργική κατάσταση. Στην ταστιέρα δεν εντόπισα ιδιαίτερα προβλήματα πέρα από ένα παχύ στρώμα στερεοποιημένης μπίχλας.
Εντούτοις τα τάστα ήταν αρκετά φθαρμένα, με αρκετές εσοχές από χορδές. Σε συνδυασμό με το χαμηλό ύψος τους, τα περιθώρια για recrowning (αποκατάσταση με τρίψιμο) κρίθηκαν απειροελάχιστα, αλλά δεδομένου το χαμηλού μπάτζετ, ίσως τελικά αξίζει μια απόπειρα πριν αποφασίσω να τα αντικαταστήσω.
Τα ηλεκτρικά ήταν σε καλή κατάσταση. Με έναν απλό οπτικό έλεγχο διαπίστωσα πως ο ένας από τους μαγνήτες είχε διπλό πηνίο. Η μέτρηση της αντίστασης έδειξε πως τόσο ο διπλοπηνιακός όσο και ο μονοπηνιακός είχαν αξιοπρεπή απόδοση, αλλά κατόπιν ώριμης σκέψης αποφάσισα να βγάλω τον μονοπηνιακό στη σύνταξη και να τον αντικαταστήσω με έναν Dimarzio HS-3.
Η μέτρηση του διπλοπηνιακού έδειξε μια αξιοπρεπέστατη αντίσταση της τάξης των 12 KΩ. 
Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις σε κάθε δραστηριότητα στη ζωή που απαιτεί κάποια προσπάθεια, από την οργανοποιΐα ως τις καλές τέχνες και από την ξυλουργική ως το σεξ: αυτή του αρχαρίου και αυτή του μάστορα. Η διαφορά είναι ότι ο αρχάριος υποτιμά την αξία των προκαταρκτικών, ενώ ο δεύτερος κατανοεί ότι η σωστή προετοιμασία διαμορφώνει αποφασιστικά το αποτέλεσμα.
Υπό το φως αυτό, γνώριζα ότι το πιο δύσκολο αλλά και το πιο σημαντικό στάδιο της αποκατάστασης θα ήταν το τρίψιμο. Τόσο για την απομάκρυνση του παλιού χρώματος, όσο και για την σωστή προετοιμασία της επιφάνειας.
Πριν αρχίσω την επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία του τριψίματος, δοκίμασα να αφαιρέσω το χρώμα χρησιμοποιώντας διάφορα ξεβαφτικά νυχιών, με βάση το ασετόν, και άλλα. Αυτό με το ασετόν δεν βοήθησε ιδιαίτερα, ενδεχομένως ήταν υπερβολικά αραιό. Ένα άλλο, που περιείχε ethyl acetate και butyl acetate, έκανε αρκετά καλή δουλειά και βοήθησε ιδίως στον αποχρωματισμό του pickguard. Αφού αφαίρεσαι το χρώμα από το, το καθάρισα και το γυάλισα ώστε να είναι έτοιμο για τη συναρμολόγηση.
Το σκάφος ήταν αρκετά σκληρό καρύδι, κυρίως λόγω του εργοστασιακού χρώματος που είχε εισχωρήσει αρκετά βαθειά στο ξύλο. Άρχισα με γυαλόχαρτα νούμερο 80 και έτριψα προσεκτικά, χρησιμοποιώντας ηλεκτρικό τριβείο μόνο στις επίπεδες επιφάνειες, για να μην αλλοιωθεί η γεωμετρία του σκάφους. Για της κοιλότητες στα «κερατάκια» χρησιμοποίησα μια δική μου πατέντα. Ουσιαστικά έβαλα στο δράπανο πλαστικά μπουκάλια και ποτηροτρύπανα, στα οποία στερέωνα τα γυαλόχαρτα. Προφανώς χρειάστηκαν αρκετές ώρες τριψίματος με το χέρι.
Παρά το επίμονο τρίψιμο, παρέμεναν κάποιοι λεκέδες από το χρώμα στο ξύλο.
Η λύση φυσικά ήταν μία: περισσότερο τρίψιμο. Μετά από αρκετά χοντρά γυαλόχαρτα έφτασα σε πιο ψιλά, περνώντας διαδοχικά από: 80-120-180-220-320 ως και 400. [Φυσικά ακολούθησα την ίδια διαδικασία και για το headstock. Αυτό αποκάλυψε προβλήματα καθώς το ξύλο σε σημεία φαινόταν να έχει ελαφρώς διαφορετική υφή (ίσως λόγω κακής εφαρμογής της κόλλας).]
Στην συνέχεια, έτριψα όλες τις λειασμένες επιφάνειες με ένα πανί ποτισμένο με οινόπνευμα, ώστε να φουσκώσουν τα νερά πριν το (ημι)τελικό τρίψιμο, με γυαλόχαρτο νούμερο 400 και 600.
Χάιλάιτ και αμφισβητούμενες φάσεις από το τρίψιμο και τις εντριβές:
Η επιφάνεια είναι επιτέλους έτοιμη για το επόμενο στάδιο: πέρασμα με ένα ημιδιάφανο διάλυμα εμποτισμού με βάση το λινέλαιο.
Τρίψιμο τέλος, ζωή μαγική!
Στο δεύτερο μέρος παρασκευάζω ένα χρώμα εμποτισμού και το χρησιμοποιώ για να χρωματίσω το ξύλο.