Ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας, από τους περίπου 90, δηλαδή 7 και κάτι χρόνια, που πέρασα εργαζόμενος για την NCC. Παρά τις αναταράξεις των τελευταίων δύο ετών, ξέρω ότι θα κοιτάζω πίσω με περηφάνια και λίγη νοσταλγία.

Θα έλεγα ψέμματα αν έλεγα πως δεν με ανησυχεί καθόλου η αβεβαιότητα που φέρνει μαζί του το μετέωρο βήμα από την παλιά δραστηριότητα σε μια, άγνωστη ακόμη, νέα. Όμως φέρνει και μια δημιουργική αγωνία καθώς η αβεβαιότητα είναι σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τι δημιουργικό. Επομένως, βλέπω το γύρισμα της σελίδας περισσότερο με ενθουσιασμό παρά με φόβο.

Δεν θα διακινδυνεύσω να γράψω για τις πολύτιμες επαγγελματικές εμπειρίες καθώς γι’ αυτό θα χρειαζόμουν πρώτα τη συμβουλή δικηγόρου 😛. Γι’ αυτό θα κλείσω αυτό το σημείωμα με δύο αγαπημένα σουβενίρ από τα τελευταία 7 χρόνια, για τα οποία, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να υπογράψω NDA:

• Το τισέρτ που σχεδίασα για το The NCCCon του 2016 στο Δουβλίνο:

• Το πορτρέτο του Κ., τέως συναδέλφου, ενός από τους καλύτερους χάκερ που έχω συνεργαστεί, και του κατόχου του πιο ανίερου βρετανικού φλέγματος που γνωρίζω. Ήμασταν σε ένα πρότζεκτ στη Χανγκζού, και ακολουθώντας το παράδειγμα των κινέζων συναδέλφων μας―που το μεσημέρι κάνουν σιέστα στο γραφείο κανονικά, σβήνουν φώτα―, πήρε έναν υπνάκο. Το ταξίδι στη Χανγκζού ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά επαγγελματικά ταξίδια που έκανα. Αν δεν γλίτωνα τον αποκλεισμό λόγω covid για μερικές μέρες, ίσως να ήταν κι ένα από τα οδυνηρότερα.